In zijn werk buigt Vaast Colson zich over het ontstaan van het beeld, de methodiek van de beeldende taal. De voorwerpen, materialen, beelden, texturen, kleuren, klanken en ruimtes waar hij gebruik van maakt, moeten het beeld dienen. Hij past beelden ineen als precieze puzzels. Voor Colson zijn beelden te vergelijken met gitaarriffs: zodra ze effect sorteren zijn ze in orde. Er wordt niet eerst gezocht naar specifieke emoties of onderwerpen die tot uitdrukking gebracht moeten worden. Het gaat om de gedachten en gevoelens die ze oproepen. Om de vergelijking met de muziek compleet te maken kunnen we stellen dat Colson samples uit de wereld snijdt en er muziek van beelden mee mixt.
Een ander geliefkoosd thema binnen het werk van Colson is de vraag naar de rol van de kunstenaar. Met zijn performances brengt hij [door zelf aanwezig te zijn] onvermijdelijk zijn persoonlijk leven, zijn identiteit binnen in het kunstwerk, zonder te vervallen in anekdotiek. Langs de andere kant is hij voortdurend bezig met het creëren van artistieke rollen, personages voor zichzelf. Die rollen zijn echter zelden tragisch of dramatisch, waardoor hij mythes creëert die hij tegelijkertijd ondergraaft. Zijn performances of interventies lijken soms nergens toe te leiden en ademen zelfs soms verveling uit. De kunstenaar geportretteerd… als mythische antiheld.