Het werk van Philip Huyghe is doordrongen van een vervreemdingsdrang die vertrekt vanuit de sfeer van het familiale. De bouwstenen van een onschuldig bestaan in de wereld van het kind - het uniform, de kat, de koekjestrommel - worden stuk voor stuk herschikt, verplaatst en vervormd om de gekende wereld elke comfortabele geruststelling te ontnemen. Onder de oppervlaktelagen van een vertrouwde herinnering vormen de hardnekkige overblijfselen van een onverteerd verleden de basis voor een visuele reis in de tijd, doorheen het individu en diens mogelijke alter-ego's. Zo treedt Philip Huyghe vaak in de rol van de moeder, verkleed in een gebloemde blouse en een rok. Huyghe presenteert ons foto's, video's, installaties en objecten die bovendien in relatie tot elkaar worden onderzocht. De objecten figureren als decor voor de video's of foto's. De formele verscheidenheid lijkt het werk in meerdere richtingen te duwen die aan elkaar geklonken worden als een 'buiten' of 'elders'.

(naar Wim Peeters)