Al tijdens zijn opleiding schilderkunst wordt duidelijk dat Jan Van Oost een voorliefde heeft voor beeldhouwkunst. De ruimtewerking en de beweeglijkhei; de dialoog die ontstaat tussen het kunstwerk en de ruimte waarin het getoond wordt, fascineren hem.

De kunstwerken van Jan Van Oost zijn samengesteld uit zaken die men onder licht gewijzigde vorm in het dagelijkse leven aantreft. Achter de façade van weelde en uiterlijke schijn gaat evenwel de dood schuil. De dood is een weerkerend thema in zijn werk, niet zelden vergezeld door de notie van pijn als ultiem bewijs van ons bestaan.

Na verloop van tijd evolueert het werk van Van Oost naar een minder exuberante, meer sculpturale kunst. Toch blijft het thema vergankelijkheid ook hier sterk aanwezig. In zijn gesculpteerde torso's bijvoorbeeld worden erotiek en dood aan elkaar gekoppeld. Een zwangere vrouw is tegelijk een vrouw met een kwaadaardig gezwel in haar schoot. Deze tweeslachtigheid is een constante doorheen zijn werk. Positieve en negatieve elementen gaan hand in hand.