Uit het werk van Lili Dujourie spreekt een sfeer van melancholie. Ze toont gevoelens van verlies en verlangen en gebruikt daarvoor een esthetica dat aan de Vlaamse traditie van Rubens of Vermeer doet denken. Gesloten binnenruimtes, gebroken beeldruimtes en titels die dikwijls benadrukken dat er iets achtergehouden wordt, stimuleren introspectie bij de toeschouwer. De artistieke productie van Lili Dujourie kan worden gezien als een dialoog met het verlies waaruit het leven zijn kracht en dynamiek haalt. De video's van Dujourie ten slotte zijn een belangrijke schakel in een groter artistiek verhaal waarin de kracht van de stilte en het subtiele gebaar een weigering impliceren om de wereld te tonen zoals de tijd het zou willen.