Valérie Mannaerts breidt in haar werk het medium van collage uit naar ruimtelijke objecten. Ze onderzoekt de fysionomische kwaliteiten van dingen en bevraagt de relatie tussen organische en anorganische vormen, de tegenwoordigheid en autonomie van objecten en de verhalen die erin weerklinken. Met diverse materialen als hout, brons, keramiek, textiel, verf, papier-maché en papier creëerde Mannaerts voor deze tentoonstelling hybride, weerbarstige en dubieuze vormen die enerzijds ontvankelijk zijn voor toevalligheden maar anderzijds toch duidelijk formeel zijn omschreven. Haar werk tast de grens af tussen beeld en object op een manier die herinnert aan de surrealisten en aan de feministische aandacht voor het materiële, de beeldcultuur, lichamelijkheid en vormen van bewustzijn.
 
 De opstellingen van Valérie Mannaerts betrekken de bezoeker in een fascinerende wereld waar, zoals in het theater, de scenografie de leiding neemt. En zoals acteurs met een gespleten bewustzijn het podium betreden, bestaan ook de werken in Mannaerts' esthetische universum uit tegengestelde registers die artificiële en natuurlijke vormen omzetten in dynamische relaties. Dit proces uit zich in een spel van verhoudingen en vormen, lagen, motieven en verwrongen afmetingen, dat op het ene moment de tijd tot stilstand lijkt te brengen en op het andere ogenblik uitnodigt tot een imaginaire reis. Tussen de gedefinieerde en ongedefinieerde vorm, nabijheid en afstand, het ongewone en vertrouwde, ontstaat een unieke en eigenzinnig geformuleerde vormtaal die het werk van Mannaerts typeert.
 
 (Fragment uit een tekst van Anselm Franke)