De sculpturen en installaties van Peter Buggenhout ogen meestal vreemdsoortig en onaantrekkelijk. Buggenhout draait het lichaam binnenstebuiten, analyseert en ontleedt het en legt daarmee quasi de ziel bloot. Hij ontdoet de slak als het ware van haar huisje en toont haar in al haar kwetsbaarheid. Doordat Buggenhout bovendien zijn sculpturen in een (ver)vreemde(nde) omgeving toont, drijft hij de aliënatie ten top. De kunstenaar benadrukt eerder de fysieke aftakeling, de onvolmaakte volmaaktheid van onze inwendige fabriek en verwante fenomenen zoals entropie, erosie, incoherentie, vluchtigheid en deficiëntie. Buggenhout verheft zijn installaties tot kunst waardoor die confrontatie 'verteerbaar' gemaakt wordt. Het is geen afstotelijke confrontatie. Je kijkt eerder met ontzag naar de sculpturen die een 'ontzaglijke' kracht en veerkracht uitstralen. Geen verhulling, maar een regelrechte confrontatie met de fysieke (on)volmaaktheid (genetische manipulaties? klonen? etc) en terzelfdertijd - wellicht door de bevreemdende chaos waarin ze geëxposeerd worden - word je als toeschouwer tot voyeur gemaakt.