Net zoals de wijze waarop Caroline Coolen motieven uit haar leefwereld -haar Umwelt- verzamelt en structureert, zo assembleert ze haar tekeningen en sculpturen tot een schijnbaar eclectische en/of surrealistische wereld. Diverse elementen die aanvankelijk niets met elkaar te maken hebben, vallen op een gegeven moment met grote vanzelfsprekendheid samen. Coolen bewerkstelligt een huwelijk tussen twee- en driedimensionale kunsten en betrekt ook het architecturale in haar werk. Vormgeven wordt op die manier een permanente opdracht waarbij elk werk zijn betekenis heeft voor het volgende.