Het werk van Sergio De Beukelaer oogt eenvoudig maar combineert diverse paradoxen. De Beukelaer hanteert bijvoorbeeld talrijke codes van de laatmodernistische schilderkunst uit de jaren 60 en 70 zoals de abstractie, de geometrie, de monochromie en de "hard edge"-techniek, maar hij doet dat met een ironie en een speelsheid die onverzoenlijk lijken met de attitude van minimalisten en fundamentele schilders. In deze eclectische aanpak lijken de klassiek-moderne grenzen te sneuvelen, zonder dat er sprake is van "postmoderne" kritiek op zijn voorgangers uit minimal-, pop-, op-, en concept art. Schijnbare tegenstellingen als figuratie en abstractie, vlak en ruimte, tekst en beeld, schilderkunst en sculptuur besmetten en bevruchten elkaar. In het concept van de "fat canvas", een driedimensionaal schilderij, verlaat de schilder het veld van de klassieke schilderkunst en verovert het schilderij de ruimte. De vormen, kleuren en afmetingen van De Beukelaers realisaties werken verleidelijk, maar achter de kracht van deze compacte beelden schuilt bij nader inzien een verassende impact.
(Johan Pas)