Nick Ervinck zoekt naar de wisselwerking tussen virtuele constructies en handgemaakte sculpturen. De digitale beelden besmetten voortdurend de driedimensionale vormen en omgekeerd. In zijn nog jonge oeuvre gebruikt Ervinck een waaier aan uitdrukkingsmiddelen: digitale prints, video, tekeningen en vooral sculpturale vormen uit beschilderd gips, polyester en hout die op een secure wijze gepresenteerd worden in een gegeven ruimte. De digitale prints bieden een doorkijk naar een digitale virtuele wereld, maar evenzeer naar een 'andere realiteit'. Deze 'doorkijken' tonen mogelijkheden uit zijn onderzoek waarin sculpturale elementen zich in steeds nieuwe composities en betekenissen plaatsen. In de reëel uitziende kamers, rekken en podia bevinden zich polymorfe, synthetische vormen die als gemuteerde moleculen door middel van een artistieke computersimulatie tot leven zijn gewerkt. Muren zijn plots geen muren meer en de zwaartekracht is onbestaande. Ervinck speelt met sculpturale vormen en tilt in een oogwenk monumentale 'gebouwen' op en blaast ze opnieuw vol leven. Een huis verandert in sculptuur en ontplooit zich in het niets. Het is een doortastend spel met beelden, materialen en ruimte en een evenwichtsoefening tussen middelen en doel, tussen nauwgezette berekening en geïnspireerde improvisatie.