Frances Goodman is geïnteresseerd in het platvloerse, het ordinaire en het triviale. Ze gelooft dat die allemaal donkere plaatsen verbergen, thema's en emoties waarmee mensen niet geconfronteerd willen zijn. Haar onderzoek begon met het observeren van dagelijkse routines. Meerbepaald, de schemerzone waar dagelijkse routines obsessies worden, wanneer ze onaanvaardbaar geacht worden voor de maatschappij. Paranoia en neuroses over specifieke en schijnbaar onbelangrijke dingen verbergen dikwijls diepgewortelde angsten, afkeer en vooroordelen. Goodman gebruikt het voorbeeld van angst voor bacteriën als een reactie op de fysieke structuren waarin mensen verplicht worden te leven, waar er een tekort aan ruimte is.

Na met tal van media te hebben gewerkt, kwam ze tot de conclusie dat woorden en taal de buitengewone kracht hadden om mensen van hun stuk te brengen op een manier waar beelden tekort schieten. Woorden functioneren op een gelijkwaardige wijze als haar interesses: aan de oppervlakte lijken ze eenvoudig en duidelijk, maar toch zitten ze vol van dubbelzinnigheden en subteksten. Ook woorden hebben een donkere zijde. Dat komt omdat ze geen heilige positie in onze maatschappij bekleden, iets wat voor veel vormen van kunst niet kan worden gezegd. Woorden zijn de ruwe materie van het leven, de fundamenten van relaties en sociale interactie. 

Frances Goodman werkt met alledaagse thema's als relaties, geweld, persoonlijke indrukken en herinneringen. Deze zijn op collectieve emoties gebaseerd, maar ze worden toch individueel ervaren en voelen bij iedereen heel persoonlijk en uniek aan. Ze houdt ervan om naar popliedjes op de radio te luisteren omdat in het even welke bui ze is, ze uiteindelijk wel een lied zal horen dat uiting heeft aan de manier waarop ze zich voelt. Ze probeert haar werk op dezelfde manier te laten functioneren. De inhoud is zeer persoonlijk, maar het rust op een brede basis waardoor het voor de luisteraar toegankelijk en familiair wordt.