In de titels van zijn werk verwijst Ronny Heiremans meer dan eens naar de notie van het model. In de strikte zin van het woord kan het model worden omschreven als een voorbeeld – een ideaal - waarop een (kunst)werk gebaseerd is. Ronny Heiremans lijkt opzettelijk geen kunstwerk te willen maken. In zijn werk bouwt hij herhaaldelijk tegenstrijdige elementen in. Zijn onderzoek naar en fascinatie voor het model laten hem niet toe enige vorm van finaliteit te bereiken. Zoals het een model betaamt, zijn simulatie en onstandvastigheid de norm. Omdat het model een expliciete schematische versie van de werkelijkheid is, is het eveneens zijn eigen omgeving. Het model behoeft geen enkele context. Het staat op zich. Het model belichaamt Heiremans' onvoorwaardelijke keuze voor vrijheid. De afwerking van het uiteindelijke werk blijkt een onnodige luxe, een ongewenste dystopie te zijn.
(Peter Swinnen)

Het landschap is bijRonny Heiremans een voorwendsel voor zijn onderzoek naar de constructie en de receptie van beelden. Elk in-situ werk kan worden gezien als een tijdelijke observatieplaats waarin Heiremans zich voorneemt om via een model de ruimte te activeren. Hij deconstrueert niet alleen de kunstmatigheid van beelden of van zogenaamde neutrale ruimtes, Heiremans stelt ook voor dat de toeschouwer zich beweegt, zijn eigen positie kiest om zo uiteindelijk zijn eigen perspectief te creëren. Het beeld interesseert hem alleen in zijn dubbele, performatieve rol: hoe construeert het beeld zichzelf en tot wat zet het beeld aan?
In UTIL toont Heiremans een tekening, of beter de overgang van een plan naar een tekening. In die tekening is het de horizon die de constructie van het beeld bepaalt. Het is een zich voortdurend hernieuwende poging om te bevatten wat 'buiten het bereik' ligt, een voortdurende herziening van het beeld. De muurtekening van Heiremans spoort ons aan tot een manier van kijken dat evenveel gestructureerd wordt door leegtes en tussenruimtes als door artefacten gegenereerde chaos. Deze veelheid aan perspectieven toont ons precies het omgekeerde van een stabiele en volledige visie op de realiteit. Heiremans confronteert ons met 'een beeld dat moet worden gereconstrueerd'.
(Vincent Meessen)