Beatrijs Lauwaert maakt ongewone site specific installaties met heel gewone objecten en materialen, ze fotografeert dialogen met melkkannen, dubbele handen en landschappen van plooien. Haar werken ontstaan in nauwe en open dialoog met de plek waar ze gemaakt worden: tussen middeleeuwse muren, in een kerk, in oude kelders en in parken, op een rivieroever, aan zee, in voormalige fabrieken, in leegstaande huizen, op perrons, in een ziekenhuis, in musea en galerijen, op reis. Met het hier en nu als een dwingende factor van de totaliteit van elke ervaring.
 Tekenenis voor Beatrijs het eerste en puurste medium, de locomotief van haar oeuvre. Zonder compromissen drukken ze de fysieke en emotionele relatie uit met haar eigen lichamelijkheid en met de lichamen die ze observeert: ruimtes, levende wezens en de dingen. Ze werkt vaak met onbeminde dingen, de marginalen van ons welvaartsuniversum, wezens wiens stemmen een onweerstaanbaar mededogen bij haar oproepen. Elk ding getuigt van een fascinerende contradictie: koppige zelfstandigheid en tegelijk weerloze overgave. Met deze onbeminde dingen creëert ze scènes waarin de dingen spreken over het leven met en tussen de mensen. Uitersten en tegengestelden verzoenen zich met elkaar binnen één gebald beeld.