De installaties en foto’s van Els Vanden Meersch zijn portretten. Het geheugen en de architectuur spelen een centrale rol in dit werk. Architectuur is voor Els Vanden Meersch het werkterrein van de herinnering. Niet zozeer de herinnering aan iets komt in beeld, maar het doen herinneren. De beelden vormen een aanleiding om associaties te maken vanuit een collectief of subjectief geheugen. De verlaten gebouwen verhullen een latente gewelddadigheid. De associatie primeert in het werk van Vanden Meersch boven het feit. Zowel de foto’s als de installaties tonen de gemeenplaatsen van architectuur met een psychische verdrukking.
 Door het aan elkaar linken van historische feiten met subjectieve indrukken wordt ook de vraag gesteld naar het statut van de representatie. Els Vanden Meersch actualiseert een geschiedenis door ze te dehistoriseren en te subjectiveren.

Vanuit dit onderzoek naar de aanwezigheid van het verleden in het heden, verschuift haar aandacht geleidelijk van West-Europa naar het Midden-oosten. Het werk focust zich op wat zichtbaar wordt en onzichtbaar blijft. Welke architecturale sporen , of littekens, gekozen worden om bewaard te blijven en welke niet. In de projecten ‘Hosgeldiniz’ en ‘Mastering the curtains’ verschuift de aandacht van een onvoltooid verleden naar een actueel gebeuren in respectievelijk Turkije en Iran, met de focus op architectuur. In beide projecten, net zoals in haar gehele oeuvre, wordt de complexe samenhang tussen geheugen, identiteit en politiek opgevoerd.