De sculpturen van Tahon zijn 'wezens', het zijn vormen die een geestestoestand verbeelden, als het ware de geestelijke gedaanten van de mens. Door vaak te werken met vervormde gestalten maar tegelijk het menselijk lichaam of een afgeleide daarvan als grondvorm te behouden, kan de kunstenaar zijn ervaringen delen met de toeschouwer.
 Uit het zoeken en denken van de kunstenaar vloeien verschijningsvormen voort die getuigen van een andere wereld, de wereld van het onbewuste en het ongekende. De kunstenaar probeert deze 'plaats' vorm te geven en daardoor ook te bereiken, als een ziener die aanraking zoekt met een andere werkelijkheid. Zijn beelden leiden een leven als onbeweeglijke getuigen. Wanneer men een beeld van Tahon bekijkt, lijkt het alsof men zich iets herinnert.
 Elk werk van Tahon is doordrongen van twijfel aan een enkelvoudig bestaan. De buitengewone kracht waarmee het werk zowel de kunstenaar als de toeschouwer met de 'condition humaine' confronteert, getuigt van groots en oorspronkelijk kunstenaarschap.
 (Dries Verstraete)