Het werk van Ane Vester bespeelt diverse niveaus van onze ervaring van de buitenwereld, aangezien het zich uitstrekt van puur lichamelijke zintuiglijke waarnemingen tot het cognitieve, het geheugen en de geschiedenis. Met zo eenvoudig mogelijke middelen en vertrekkend van een zelf opgelegd expressief minimalisme, poogt ze een ervaringsgehalte op te roepen dat veel verder reikt dan het concrete materiaal; dit bereik omvat bijvoorbeeld de hele ruimte waarin het werk wordt vertoond.
Haar werk biedt in alle opzichten de mogelijkheid om een dubbele kijk op de wereld te hanteren; het vertrekpunt is steeds de perceptie, een voorwerp in de ruimte, een kleur, een tastbaar oppervlak. Maar dit materiaal wordt opengesteld voor een andere dimensie, een conceptuele of ruimtelijke context die het materiaal een onverwachte richting uitstuurt. Daarbij verkent ze de mogelijkheden van een expansie van concrete voorwerpen, in het bijzonder kleuren, en van hun uitgestrektheid in de ruimte, ongeacht of dit gebeurt via het geheugen, via de persoonlijke geschiedenis of via een anders toegekende betekenis.
(Mikkel Bogh)