Hans Vandekerckhove is schilder pur sang en focust op motieven met een diepgewortelde traditie in de Westerse beeldende kunst: de Rückenfigur, de tuinman, de tuin en de horticultuur, serres, bruggen en aanverwante architecturale motieven, het Hiëronymus-motief, de meisjesfiguur, het romantische landschap, het totemdier, het sacra conversatione- en het annunciatiemotief.
Hij is een romanticus en individualist die in zijn werk evolueerde van een neo-expressionistische stijl (begin jaren 80) naar een quasi abstract beeld geïnspireerd door alchemistische motieven (jaren 90) om daarna, vanaf 1998, terug te keren naar de figuratie en inhoudelijke thema's. Zo concentreert Vandekerckhove zich bijvoorbeeld op de picturale verhouding tussen motief en achtergrond en mens en omgeving.
Zijn schilderijen zijn contemplatieve, ascetische werken die een zekere onrust veroorzaken. Ze zijn echter tegelijk aantrekkelijk zonder daarom in de bevreemding van het surrealisme te vallen. Als mens en als kunstenaar heeft hij een sterke relatie met de natuur en probeert hij daarover als visueel dichter een verhaal te vertellen.