In zijn vroeger efemere werk legde Luk Berghe al vaker de nadruk op sociale en maatschappelijke kwesties. Een mooi voorbeeld hiervan was een project (Global-Plastic-Chair in 2002) in Vlissingen, waar de bezoekers van de tentoonstelling op een andere en wellicht duidelijker manier dan gewoonlijk geconfronteerd werden met het interculturele karakter van hun omgeving.
 Sinds 2005 is Berghe dagelijks gaan tekenen. Hij studeerde ondertussen de Arabische taal, als kritische- en artistieke daad en uit culturele interesse. Vaak reist hij ook in Arabische landen en belandt zo tussen twee oppositionele velden, tussen zwart en wit; het niemandsland.
 Aanvankelijk handelden zijn tekeningen over de dagelijkse globale politieke items. Daarna ging hij het vaker zoeken in het Moderne verleden om de politieke- en geopolitieke problemen van vandaag te onderzoeken. Zijn tekeningen vormen een labyrintisch geheel met als overkoepelende titel: "noitcelloc aipotu" (utopia collection) en hebben allen een datumstempel. Zijn werk oogt direct en sloganesk, is kritisch en maakt de werkelijkheid duidelijker. Het toont de valsheid van ieder politiek-cultureel establishment.