Het oeuvre van Tinus Vermeersch vormt een universum op zich en houdt zich bewust ver af van de waan van de dag. Vermeersch schetst een mysterieuze wereld die los staat van het hier en nu. De kunstenaar lijkt zich terug te trekken in een droomwereld die wordt bewoond door hybride wezens en restanten van verloren beschavingen. Met zijn tekeningen van steden die een vervallen indruk nalaten lijken ze wel ruïnes die op organische wijze zijn gegroeid en vervolgens afgetakeld. De gebouwen wekken vage associaties op aan verschillende periodes en contreien zonder hun geheimen volledig prijs te geven. De sfeer van raadselachtigheid en  vergankelijkheid die uit de tekeningen spreekt, roept de stripreeks 'De Duistere Steden' op van Schuiten & Peeters. Ook zij creëren een eigen wereld door diverse bouwstijlen  van verloren beschavingen samen te brengen.

Tegenover de dode stenen plaats Vermeersch de bezielde natuur. In een ensemble van tekeningen geeft hij de natuur weer alsof die door de mens geschapen is.  Zo roept zijn boom/ hooimijt eerder een bouwwerk op dan een schepping van de natuur. En omgekeerd, zijn de steden - ondanks hun lethargische aanblik - eigenlijk niet levend in die zin dat ze hun laatste adem aan het uitblazen zijn?

Die spanning tussen het organische en het levensloze verklaart Vermeersch' interesse voor antropomorfe landschappen. Zijn werk vereist intimiteit, aandacht en concentratie waardoor Vermeersch' virtuositeit nog meer tot haar recht komt. Dergelijke technische vaardigheden worden in het huidige kunstklimaat vaak overschaduwd door een heiligmakend discours. Tinus Vermeersch heeft echter geen vergezocht discours of modieuze concepten nodig om zijn oeuvre te plaatsen. Zijn hoogstpersoonlijke visie, ongebreidelde verbeelding  en technische virtuositeit laten het werk voor zich spreken.

Sam Steverlynck, Maart 2010