Karen Vermeren zoekt het kunstwerk leefbaar, veranderlijk en grenzeloos te maken zoals een natuurlandschap. Daarom stort ze zich op 'muurwerken'. Haar werk laat zich enkel begrenzen door de ruimte waarin ze werkt. Op die muren ontstaan landschappen die een herinnering zijn aan een geologische tijd en een (vooruit)blik op wat nog steeds in beweging is.
 Welk idee ze vooraf ook heeft uitgewerkt in de beslotenheid van haar atelier, die idee ondergaat verandering in de uitvoering van het moment, in de ruimte die haar wordt toebedeeld in een specifiek tijdsbestek. Het is in die interactie met de ruimte - die pas later tentoonstellingsruimte wordt - dat ze haar fascinatie voor natuurlandschappen laat gelden.
 
 (Tom Viaene, In-Between b, 2011)