Vanaf het begin van zijn artistieke parcours is het duidelijk dat Stijn Ank vooral geïnteresseerd is om zijn werk op een organische manier te laten groeien zonder zich al te veel te bekommeren om strategie, betekenis etc…
 
Door middel van een laborieus werkproces - het gieten van gepigmenteerd plaaster in een
steeds veranderende mal - ontstaan sculpturen waarin improvisatie en serendipiteit een centrale rol spelen.
 
De stoutmoedige manier waarmee de kunstenaar zich lijkt te willen onttrekken aan de artistieke hegemonie van een stilistisch verantwoord maniërisme om voorrang te verlenen aan een verfrissende subjectiviteit, zorgt voor een complexe beeldtaal die zowel vormelijk als esthetisch verrast.
 
De werken zijn niet plaatsbepalend maar functioneren eerder als antivolumes, vluchtige  fragmenten van een nooit eindigend 'vouwproces' waarbij het resultaat steeds aan het toeval onderhevig blijft en iedere vorm van vertrouwde interpretatie uitsluit.
 
 Merkwaardig genoeg wordt een zware materie gebruikt teneinde ruimtelijke lichtheid na te streven waarbij kleur niet enkel op sensuele wijze de sporen van het werkproces openbaart maar tevens de leegte rondom zichtbaar maakt.
 
 (Thomas Claus, 2009)