Het tweedimensionale werk van Gideon Kiefer evoceert enerzijds een bedrieglijk gevoel van vertrouwd zijn met alledaagse werkelijkheden en onthult anderzijds een verdoken waarheid. Deze kunstenaar is  gefascineerd door de zogenoemd  ‘gezaghebbende’  figuren, die vaak omzwachteld lijken met een  predicaat van controle. Dat die macht relatief is en immanent gerelateerd moet worden aan onmacht, benadrukt hij – vertrekkende vanuit de wereld van onder andere dokters, wetenschappers en zakenlui -  op onbarmhartige wijze.  Gideon Kiefer voorziet zijn aan de werkelijkheid ontleende beelden van een eigen stempel  om ze vervolgens terug te geven aan de wereld. Zo vat hij bijvoorbeeld met macht geassocieerde personages, weerkerend in een netwerk van lijnen die herinneren aan compositie- en perspectieflijnen en in die zin metafoor kunnen zijn voor structuur, orde en diepte, maar insgelijks ook kunnen worden ervaren als een kluwen, als een  raster waarin het systeem dreigt verstrikt te raken. Kiefer confronteert de toeschouwer met de relativiteit van vrijheid en de tragiek van onmacht.