". . . De stoel wordt bijna immaterieel. Daarmee ben ik meteen aanbeland bij wat mij het meeste heeft getroffen in deze installatie. Het feit dat Karien Vandekerkhove iets ontastbaars en transparants als licht heeft gebruikt om de ruimte te activeren. Het is niet langer een lege, ongemakkelijke ruimte met een bizarre architectuur maar wel een soort warme holte geworden, een soort luchtbel die van de rest van de wereld is afgesloten, een cocon, een soort isoleercel die uitnodigt tot stilte en medidatie. Je ziet lichtdruppels over de muren dansen. Het ene moment schieten ze heel snel als een soort schietsspoel voorbij, het andere moment lijken ze tergend traag langs de muur te kruipen. Het lijken een soort organische cellen, die het ene moment langs elkaar heen bewegen en het andere moment met elkaar versmelten. Het ene moment hebben de lichtkernen iets van een bacterie die je onder de microscoop bekijkt, het andere moment, als het licht over de met rood fluweelig tapijt bedekte trap glijdt, lijken het wel schijnwerpers die de aanwezigheid van een acteur aankondigen. Het ritme en de bewegingspatronen wisselen continu, alsof er een soort visuele melodie wordt gespeeld. Het is eenvoud troef en toch bijna betoverend. De kijker wordt gevangen in een soort lichtmuziek, een spel van schaduwen en reflecties. Het werk houdt zich ergens op in het tussengebied tussen droom en werkelijkheid. Ze heeft de kijker het gevoel dat de tijd wordt stilgezet op het moment dat je de installatie binnentreedt. Alsof de tijd even ophoudt te bestaan en het leven daarbuiten even wordt uitgesteld. Het werk lijkt nooit af, krijgt nooit een finale vorm maar zit in een soort continu wordingsproces. Elk moment is het anders en nieuw. Ik heb het gevoel dat ik met woorden niets aan dit werk kan toevoegen. Het laat zich niet analyseren en ontleden. Je moet het niet horen of lezen maar wel ondergaan en ervaren . . . "

 

(Ann De Meester over OIMACTTA, in: De Tijd, 29/11/2001)