Obese mensenlijven. Mannen. Vrouwen. Van op de rug gezien. Toets tegen toets. Laag op laag. Traag- en duurzaam opgebouwd. Gewrongen in de maat van het doek: niets dan object. Vlees dat intrigeert. Ooit boeide het bot. Koppen ook. Oogcontact. En banketkunst zonder decorum. En zee en rotsen. Later groen. Beelden die op je netvlies kleven.

Ooit verliet ze als primus de Brugse academie. Het atelier werd een thuis voor rariteiten en voor zij voor wie het daglicht vaak een domper is. Liefde en aandacht voor wat echt is en buiten de norm valt. Sociaal gedreven. Gewoon: gedreven. Talent, vakmanschap en wilskracht. Recent ook ensceneren en manipuleren. De wereld overdoen. Met verf. Bouwen alweer. Het koesteren van extremen. Van wat als banaal wordt afgedaan. Haar werk draait om  schoonheid, kitsch en pijn. Werk dat een ziel openbaart, voor wie wil kijken.

(Johan Debruyne, 7 juli 2012)