Kunstenaar Dr. Hugo Heyrman positioneert zich binnen de kunstwereld op een uniek niveau. Wanneer we zijn kunstenaarschap van ruim veertig jaar overzien, worden we geconfronteerd met een oeuvre dat bestendig een pioniersfunctie vervulde. Te beginnen vanaf de jaren zestig, wanneer hij samen met Panamarenko performances, acties en conceptuele kunst introduceerde. Het waren, trendsettend voor die tijd, artistieke projecten (voor een autovrije binnenstad bijvoorbeeld) die kaderden in ecologische kritiek.

Of wanneer hij begin jaren zeventig de toon aangaf met videokunst. Sommigen zullen zijn naam verbinden aan de eerste digitale experimenten in kunstland, en misschien zelfs niet weten dat hij zich in al deze diverse media toch als schilder blijft beschouwen. Zelfs in zijn schilderspalet van het eerste uur herkennen we die filmische zoomfunctie, waarmee een hele generatie Vlaamse schilders in de jaren negentig school heeft gemaakt. En wanneer hij vandaag zowel in de academische wereld met scherpe analyses over synesthesie, als in het booming alternatieve webwereldje van jonge digitale kunstenaars wereldfaam geniet, zal niemand daarachter die altijd aanwezige schildersintuïtie vermoeden.

Vanuit een transparant artistiek denken bespeelt hij consequent de mogelijkheden van diverse media om steeds opnieuw gestalte te geven aan wat de essentie is van representatie: de abstractie van elke representatie. Deze publicatie geeft inzicht in de ontwikkeling van een artistieke visie. Het oeuvre van Dr. Hugo Heyrman maakt een statement over de poëtica van de schilderkunst, over een waarnemend denken en over het in vraag stellen van de waarheid van beelden.

(Joannes Késenne)