De sculpturale installaties van Lucia Bru (°1970, België) zijn een delicate dialoog tussen de kwetsbaarheid van het naakte voorwerp en de omringende ruimte waarin het zijn plaats probeert te vinden.

Ruimtelijke details, reëel of als abstracte concepten, worden geïsoleerd, geaccentueerd en verder uitgewerkt  in een object en krijgen een monumentaliteit die de toeschouwer destabiliseert en hem meer bewust maakt van de plaats van zijn eigen lichaam in tijd en ruimte.

Bru creëert haar unieke vormentaal, gebaseerd op de zuivere wetten van de geometrie, maar ontwricht door de realiteit van haar eigen lichamelijkheid. Doelbewust voegt ze een menselijke onzekerheid toe aan geometrische structuren, waardoor haar abstract, beeldend vocabularium een bijzonder narratieve kracht krijgt. Haar objecten zijn kleine incarnaties van menselijke kwetsbaarheid, een ademhaling in abstracte ruimte.

Bru werkt met verschillende materialen, die allemaal een bepaalde fragiliteit met elkaar gemeen hebben, maar het is porselein dat aan de basis ligt van haar artistieke zoektocht. Porselein is een bijzonder lichamelijke materie. Het is niet alleen fragiel, maar ook sensueel, zacht als huid, kneedbaar en vervormbaar, het behoudt de imprint van de kunstenaar en staat open voor de imperfectie en het toeval.

Hoewel porselein zich door zijn kneedbaarheid perfect tot een repetitieve handeling leent, is het onmogelijk om tot een perfecte, seriële herhaling te komen vanuit het lichaam. Een menselijke serialiteit is instabiel. Dezelfde handeling geeft telkens weer een ander resultaat. Door mensenhanden gemanipuleerd porselein draagt steeds de herinnering van een ondeelbaar moment in zich, het plaats het object in de tijd, in de flux van het zijn. Het toont de kwetsbaarheid van zijn bestaan en dat van zijn verwekker.