In het werk van Wim Geeven speelt het bouwen vrijwel altijd een belangrijke rol, in al haar aspecten; van grondplan tot eindplan en de tussenliggende fasen. Fragmenten worden uitgelicht, verbijzonderd en gebruikt als idioom voor een beeld. Sterke bouwelementen worden kwetsbaar gemaakt en gebruikt voor een persoonlijk verslag als commentaar.

Ze ontstaan vanzelfsprekend, ze zijn eenvoudig, ze evoceren complexiteit. De objecten van Wim Geeven oscilleren tussen sculpturaal en architecturaal, tussen herkenbaar en ondefinieerbaar. Ze roepen een waaier aan beelden op zonder met één ervan samen te vallen. Dat is mede wat hun aantrekkingskracht bepaalt: hoe deze objecten ook refereren aan een gebouw, een berg, een vlinder, een skelet, een boomstam, een vliegtuig, ... ze blijven een raadsel.  Ze zijn meerduidig, op een intrigerende manier ‘onduidelijk’. Ze ontsnappen aan onze quasi-spontane drang de dingen te benoemen.

(Ruth Loos, Antwerpen)