Nico Vaerewijck is een kunstenaar die gefascineerd en geïnspireerd is door onderwerpen die appelleren aan de werkelijkheid. De beelden zijn veelal gebaseerd op oud beeldmateriaal en foto’s, vaak politiek en maatschappij kritisch beladen. Waar de schilderijen een ogenschijnlijk duidelijke werkelijkheid hebben, worden de beelden zodanig gemanipuleerd dat de kijker verweesd achterblijft. De kijker is aanvankelijk vertrouwd met het werk, maar wordt geconfronteerd met een wazig beeld dat niet meteen het onderwerp prijsgeeft wat het werk geheimzinnig en tegelijkertijd ondoorgrondelijk maakt.

Nico Vaerewijck was laureaat Legaat Hulstaert in 2012 en tevens genomineerd voor Belfius Art 2013. In de laatste overzichtstentoonstelling 'Nothing to halt' (letterlijk; niets om te stoppen) wou Nico Vaerewijck aantonen dat, een korte blik in de geschiedenis ons leert dat de onderwerpen nog brandend actueel zijn.
 Nog steeds zijn er landen die geen goed functionerend democratisch systeem kennen, dit wordt afgebeeld in de serie 'Mugadishutimes' rond de voormalige Somalische president Maxamed Siyaad Barre (1969 tot 1991). In het werk 'They were worried workers would go outside, not work and waste time #2', wordt de massaproductie aangekaart. In het werk werd echter niet afgebeeld wat men produceert, dit omdat het er niet toe doet, maar de  klemtoon zit hem in de absurditeit, met name de massa mensen die werkzaam zijn, uitgebuit worden en hierdoor een deel van hun vrijheid inleveren.
 Van alle werken gaat een erg onheilspellende sfeer uit. Allen draaien ze om isolement of een vorm van onvrijheid. Er wordt niet getoond wat er werkelijk in de personages omgaat – hun persoonlijkheid of individualiteit is daarmee van de kaart geveegd.

De geschiedenis herhaalt zich inderdaad. Maar het gaat telkens meer kosten. (Halldor Laxness)