In het werk van christophe malfliet (1966) staan ‘figuratief en abstract’ naast elkaar.
Malfliet’s oeuvre is systeemloos en buitengewoon en dat vraagt een onconventioneel
vocabularium. 
Hij brengt met een eigenzinnig coloriet en een semiotische
gelaagdheid verhalen op het canvas tot leven. Figuren en vormen proberen elkaar te
overlappen, dit door met transparante kleurvlakken onder en boven de figuratie te
werken. Malfliet is een meester in het schilderen van de zelfkant over de rand. Nu
eens subtiel bijna stapvoets de grens voorbij en dan weer compleet over de schreef.
Zelfs wanneer hij er bewust voor kiest om abstracte werken te maken, dragen ze
onmiskenbaar deze signatuur. Wat een spontane handeling lijkt, ongecontroleerd,
doelloos, blijkt uiteindelijk het resultaat te zijn van een heel bewust proces, waarin
niettemin ruimte wordt gelaten aan de verf om een eigen weg in te slaan. Zowel de
schilder als de verf lijken te genieten van een fundamentele vrijheid, in perfecte
harmonie. Als een evidentie.