Vanaf eind jaren ‘80, nadat Lode Laperre zijn studies plastische kunsten aan het Sint-Thomasinstituut te Brussel als laureaat heeft beëindigd en de overtuiging om als beeldend kunstenaar te bestendigen allang gestalte had gekregen, resulteert zijn bijzondere interesse voor de hedendaagse schilderkunst in de gestage ontwikkeling van een individuele picturale beeldtaal, die – aanvankelijk – bijna uitsluitend door middel van acrylverf op doek tot stand komt.

In de periode 1990-1995 wordt het jonge werk van Lode Laperre meermaals bekroond. Hij ontvangt o.a. de Nationale Prijs voor Schilderkunst Kulturama als laureaat (1990) en houdt een eerste opmerkelijke solotentoonstelling (Doornik, 1992). De schilderkundige uitdagingen die hem in het atelier verder opwachten en zijn almaar toenemende artistieke bedrijvigheid monden uit in diverse tentoonstellingen, individueel of in groep.
In december 1998–januari 1999, wanneer Lode Laperre voor het eerst naar Zuidoost-Azië afreist, ontkiemt zijn buitengewone belangstelling voor andere beschavingen en beeldculturen. Hij keert er – tot op heden – vaak terug, onderhoudt reguliere contacten met private en officiële instanties binnen het cultureel-artistieke veld aldaar en stuwt zijn plastische missie verder rond de betrachting om een markante en nadrukkelijk persoonlijk geladen, oriëntaals-occidentaals-gefuseerde beeldtaal uit te spinnen. Dit intense authentiek-artistieke engagement resulteert in tentoonstellingen in Azië, o.m. in China, Taiwan en Thailand.

Gaandeweg legt hij zich ook toe op het maken van gewassen inkttekeningen op papier, die binnen datzelfde kunstzinnige streven kaderen. Laperres artistieke scope dijt tevens uit naar sculpturaal werk via de reeks Coprolites, waarbij excreties uit schildersessies worden gereïncarneerd in verfplastieken – al dan niet als installatie opgesteld –, die hij als de ‘fossiele uitwerpselen’ van zijn schilderijen parafraseert.