Nel Bonte gaat op zoek naar de grens tussen sculptuur, architectuur en scenografie. Interpretatie en het opnieuw construeren van een bestaand classificatiemodel vormen de basis. Hierbij kan de betekenis of functie van de herkenbare vormentaal van een dagdagelijks object worden herzien. 
Er ontstaat een nieuwe betekenis, zowel inhoudelijk als vormelijk. Dit resulteert in een serie vansculpturen die veel weg hebben van schaalmodellen waarbij interactie met het publiek een deel van het onderzoek/oeuvre vormt. De Locatie waar haar werk zal plaatsvinden wordt telkens opnieuw in vraag gesteld. 

‘De fysieke ruimte’ krijgt hierbij een inhoudelijke betekenis. Tegenstellingen zoals ‘Toeval’ en ‘Experiment’ worden tegenover elkaar geplaatst. 
De locatie van het werk wordt een noodzakelijk, symbolisch gegeven. De keuze om in situ te werken, het in scene zetten van de whitecube van een galerie/museum, of fotografie als medium te gebruiken als representatiemodel, wordt hierbij ondervraagd. Hierdoor blijft ze een nieuwe betekenis geven aan enerzijds het inhoudelijke, de vormelijke huid van haar oeuvre en anderzijds aan de fysieke ruimte. Beide interageren met de toeschouwer 
of met de publieke ruimte.

Dit symbolische proces vormt de basis van een oeuvre dat gekenmerkt wordt door het experimentele waardoor het doorheen tijd en ruimte    telkensopnieuw wordt onderzocht.