Op het eerste zicht lijken de schilderijen van Ritsart Gobyn een willekeurige verzameling van sporen van een creatieproces te zijn. Verfspatten, vegen, houtresten, stukjes tape of papiersnippers bedekken ongeprepareerde stukken linnen. Rondom zijn stukken hout bevestigd die  functioneren als een soort kader. Het verleent het de status van schilderij en suggereert dat het een afgewerkt product is. Dit werk schijnt een weigering van het beeld. Of ten minste een parergon, een bijproduct dat ontstaat uit de creatie van iets anders. De perceptie kantelt echter als blijkt dat de tape of de papiersnippers geschilderde trompe l’oeils zijn. Er ontstaat opnieuw een negatie, maar deze keer juist een negatie van de weigering. Wat de kijker meende waar te nemen, bleek een illusie. De negatie van het beeld wordt juist des te sterker beeld en trekt het geheel in een picturaal esthetisch kader. Het werkt (zelf)kritisch en tegelijk esthetisch, abstract en figuratief, parergon en tegelijkertijd ergon.