Leen Van Tichelen, opgeleid als schilder, filtert uit de realiteit met grote gevoeligheid een persoonlijk verhaal dat ze ontleedt volgens haar eigen abstracte codes. Ze gaat op zoek naar structuren en patronen die ze zelf schept of vindt, en vervolgens isoleert of kopieert. 
Vaak recycleert ze er stukken van in nieuwe werken, waardoor elk kunstwerk in directe verbinding staat met het vorige en het volgende. 
Het zoeken staat gelijk aan het maken.
De vormelijke experimenten komen tot stand in reeksen, een naarstig spel van toevoegen, stapelen en verbinden. 
Van Tichelen verhoudt zich op dezelfde manier tot de tentoonstellingsruimte als tot haar atelier. Via in situ ingrepen gaat ze een directe dialoog aan met de mogelijkheden en beperkingen van de ruimte, waardoor de objecten soms minimaal en bescheiden zijn, maar steeds vaker omvangrijke proporties aannemen.