Pieter jan Martyn is gefascineerd door de dubieuze beeldtaal van gedeelde  geschiedenis en journalistiek. Hij is uitermate geboeid door de vormentaal en composities bij het vastleggen van de contouren van een potentieel historisch document. 

Er is iets magisch aan de tactiliteit van het verweerde uitverkoren verleden. 
Er gaat iets mysterieus schuil onder de textuur van de bewaarde geschiedenis. 
Maar evenzeer is Martyn gebeten door de speurtocht naar welke selectie van beelden, composities en keuzes er niet werden gemaakt in het beeldend rapporteren van een verleden. De reeksen in het oeuvre van Pieter jan Martyn, met thema’s zoals het Neurenbergproces, de Rote Armee Fraktion, autopsieën of z’n onderzoek naar de Bende van Nijvel, kenmerken zich door een doorgedreven, bijna journalistiek geschiedkundig beeldonderzoek van wat niet getoond is.

Het gaat bij Martyn omtrent het vormelijk vertalen van een “pseudo” accurate reconstructie van een specifiek moment. Daarin ligt de nadruk op het verbeelden van de beeldhiaten en beeldvervormingen als spoorloze referentialiteit van een gebeurtenis. 
Aan de hand van eigen fotografische ensceneringen wordt, aan de geschilderde reconstructie van deze nieuwe beelden (leemtes) uit het verleden, een dwingende esthetische meerwaarde gegeven. 
Zijn reeksen recupereren als het ware de perceptie van waardevolle historische documentatie. Een bijna geschiedkundige referentialiteit aan eigen geschilderde taferelen en gereconstrueerde historische esthetiek. 

Op basis van een zeer beperkt kleurenpallet wordt gezocht naar een complexiteit aan nuances van licht, schaduw, kleur- en vormcompositie. De kunstenaar hanteert hierbij een atypisch werkprocedé om via het veelvuldig aanbrengen en wegschuren van diverse transparante arcyllagen een sluierachtige filter, een mistige laag, over zijn werk te bekomen. Een kenmerkende verweerde fotografische historische tijdsdimensie die vaak met zijn werk wordt geassocieerd, waarbij de onderlaag een figuratief geabstraheerde aanzet van een herkenbare werkelijkheid doet verrijzen. 
- Sven Vanderstichelen