De gesculpteerde schilderijen van Michel Mouffe zijn opgebouwd uit vele dunne glazuurlagen die elk hun eigen betekenis toevoegen. Ze versmelten met elkaar tot een bijna immaterieel oppervlak vol van betekenis, een vat vol mogelijkheden.

De werken van Mouffe zijn geen representaties. Hun betekenis zit niet in wat direct getoond en onthuld wordt, maar bevindt zich eerder in wat verborgen en versluierd is. Ze blijft hangen in een beladen, ondefinieerbaar tussen-in.
 Mouffe creëert ademende lichamen

Subtiele uitstulpingen komen tevoorschijn vanuit het binnenste van het doek, dat zich gedraagt als huid: tegelijk een beschermende grens en een kwetsbare opening. Een huid die bevat en beschermt, maar die ook een kwetsbare doorgang is naar de buitenwereld.

Mouffes subtiele kleurvibraties vragen om een vertraagde blik. Ze nodigen de toeschouwer uit tot een dialoog met de oneindige ruimte van het schilderij. Zijn doeken zijn pulserende schermen waarop de toeschouwer zijn herinneringen en verlangens kan projecteren. Tussen toeschouwer en schilderij ontstaat een sensuele relatie, een heen-en-weer tussen absorptie en reflectie.