Erik Nerinckx is gefascineerd door ogenschijnlijk vederlichte taferelen in de marge van het dagelijkse leven: het vluchtige van een nat glimmend wegdek, de efemere gestalte van een schaduw op een muur of een stoep, het kraken van kiezelsteentjes onder de voeten. Dit zijn voor hem de "belangrijke onbelangrijke dingen" die hij wil tonen.
 Meer en meer zoekt hij de fysieke ruimte op, gaat hij een confrontatie aan met het echte object, het echte materiaal, de representatie ontwrichten in het voordeel van de presentatie. Betonplaten worden belicht, kasseien worden met water besproeid, betontegels drogen...
 In zijn recente werkt hij diepergaander met en rond klank: hoe verklank je geraffineerd en geloofwaardig het kraken van kiezelsteentjes of het daveren van rubberen banden op spekgladde kasseien?
 De arbeidsintensieve, uitgekiende werken blijven in hun verschijning minimale beelden die uitnodigen even te verwijlen in een wereld van bijna niets, en vrede te hebben met het verglijden van de tijd door een spel van materialen, klank en licht.