Het oeuvre van Van Ammel is doorspekt met verwijzingen naar voor hem belangrijke schilders. Bewondering is de leidraad, maar Van Ammel is niet te beroerd om zijn leermeesters kritisch te benaderen of ze vrolijk te kijk te zetten. Met zijn nonchalante toets, zijn summiere lijnvoering en zijn bewust ‘onhandige’ figuratie sluit zijn werk aan bij de zogenaamde ‘bad painting’, een schilderkunst die doelbewust vanuit een minachting voor de schilderkunstige conventies het technisch kunnen, de nauwgezette afbeelding, de evenwichtige compositie en het harmonieuze kleurgebruik moedwillig negeert. De verachting van de goede smaak is even schandelijk en oneerbiedig als grappig en aandoenlijk. De schilderijen van Van Ammel gaan niet over schoonheid of waarheid. Ze ondervragen de codes van de schilderkunst en stellen onze kijkgewoonten in vraag, ze openen nieuwe contexten die door vrije associatie en intertekstualiteit oude betekenissen vernietigen en nieuwe creëren.
 
 (Lieven Van Den Abeele, 2014)