Fabian Luyten maakt schilderijen, tekeningen en computerprints, modellen en paviljoenen en beweegt zich daardoor op de snijlijnen van schilderkunst, beeldhouwkunst en architectuur.
Zijn schilderijen lijken op het eerste zicht opgebouwd met harde monochrome vlakken, strak afgelijnd en binnen een uitgekiende compositie waardoor ze de visuele slagvaardigheid van een signaal of een pictogram krijgen. De ver doorgedreven stillering geeft zijn schilderijen de status van een icoon. De voorstellingen in het beschilderde vlak zijn tot hun essentie herleid en rudimentair uitgewerkt. Voor- en achtergrond worden steeds duidelijk afgebakend.
Op het eerste zicht bestaat er een onoverbrugbare tegenstelling tussen het geschilderde vlak dat de penseelstreek en dus het handschrift van de schilder laat zien en ons vermoeden dat Luytens werkprocédé er één is van analyse en uitzuivering. Men zou verwachten dat een dergelijke werkwijze synoniem zou zijn voor een gladde, cleane afwerking. Door die tegendraadsheid dwingt Luyten ons om streng geometrische vlakken gevoelsmatig te benaderen.
Niet de natuur maar de alledaagse verschijningsvormen van een geconstrueerde, gefabriceerde alledaagse omgeving zijn de inspiratiebronnen van deze kunstenaar. In vroeger werk nam hij voornamelijk het huis, de daken en silhouetten van stedelijke landschappen als basis voor zijn onderzoek. Later heeft hij zijn vocabulaire uitgebreid naar industriële vormen van kranen en hoogspanningstorens. Recent zijn daar ook boorplatforms bijgekomen en militaire architectuur.
Over die bronnen zegt Luyten zelf: "Binnen schijnbaar banale kaders houdt zich veel 'raars' op. Dat rare of eigenaardige vormt de ideale voedingsbodem voor mijn werk."

Tekst Jan de Nijs