Het is vooral een binnenwereld die Annelies de Mey gestalte geeft. Ze transformeert door de besloten, haast claustrofobische kadrering en een lyrisch lichtgebruik de meest banale locaties - een speeltuin, een park, een hotelkamer - tot verontrustend geladen mentale beelden. Alsof ze de plaatsen luchtledig trekt, hun ondiepte in een stolp vangt en ze in een obscuur licht  observeert. Door op deze wijze een specifieke plek of motief af te sluiten van de context worden hun bevreemdende realiteit en onderhuidse verlangens gereveleerd.
Waar in het vroege werk een magische sfeer betoverde, is het recentere werk strakker en theatraler.  Wanneer de Mey haar beelden presenteert als levensgrote projecties die oplichten in het duister,  wordt nog duidelijker hoe haar oeuvre kantelt tussen registratie en mise-en-scène, tussen realiteit en verbeelding.
(Inge Henneman)