Een tekenaar kan een bestaande of fictieve ruimte oproepen door ze aan het papier of aan een geprepareerd paneeltje toe te vertrouwen. 
Dan bepaalt hij het beeldkader vanuit de honderden omgevingen die hij eerder heeft gezien en gedroomd – van het ouderlijke huis tot de veranda waar Spilliaert zijn beste schilderijen heeft gemaakt en de nachtmerries die Hitchcock regisseerde. 
De getekende ruimte hoeft niet echt of af te zijn. 
Het licht mag er rondwaren en de vormen doen uitlopen, hallucinaties veroorzaken. 
Zo bouwt Stefan Serneels (°1968) geduldig aan zijn oeuvre in zwartwit, dat langzaam opschuift richting abstractie. 
Elk van zijn tekeningen in gewassen Oost-Indische inkt of potlood zou onaf kunnen zijn; op een gegeven moment heeft de tekenaar ze ontregeld.
In krassen en sporen klinkt ongeduld en onrust door, verzet tegen het al te esthetische object. (Fragment uit de tekst “Het mag pijn doen”, Eric Min)