Maaike Leyn maakt houtskooltekeningen op ruw linnen doek, meestal zwart-wit. Met deze eenvoudige middelen gaat ze op zoek naar de essentie. De klassieke techniek van de houtskool mag dan wel tijdloos zijn, toch hanteert ze dit materiaal op een eerder onconventionele manier. Met droog pigment wrijft en duwt ze het zwarte en witte pigment in het weefsel waardoor een spel ontstaat van zachte en harde vlekken, een subtiele spanning tussen ingehouden en losgelaten energie. Het zijn geen doeken om vrolijk van te worden, maar ze zoeken schoonheid waar je niet geneigd bent die te vinden: In de stilte van de melancholie, in het gebas van achtergelaten honden.