Remco Roes verzamelt allerhande fragmenten op zijn pad. Met regelmatige intervals assembleert en representeert hij de versplinterde verzameling die hij achter zich sleurt in de vorm van een installatie. In nauwe samenspraak met de tentoonstellingsruimte ontstaat een tempel voor het moment, het toeval en de status quo. Daarna vallen de onderdelen terug in een chaotische onbestemdheid. Roes bewandelt in zijn werk de fijne lijn tussen spreken en zwijgen, intentie en toeval, op de rand van zinvolle arbeid en nutteloze restruimte.