Voor kunstenares Jennifer De Plu is het tijdperk van de bionische man of vrouw reeds aangebroken. Daar waar de wetenschap vandaag stapje voor stapje - en laag na laag - bouwt aan de half mens half robot, is de robotmens in De Plu's wereld - zo'n 5 decenia voorop - al helemaal voldragen. Sterker nog: dit nieuwe tijdperk, net als het tijdperk van de mens is alweer voorbij. Laat je dus niet van de wijs brengen door de ogenschijnlijke titels die verwijzen naar prostitutie, steden, Utopiën, verminking of andere aardse thema's. Wat rest zijn zwemen. Zwemen en trekjes van gebreken en 'conditions' die puur menselijk zijn. Alsof ook de bionische man/vrouw uiteindelijk naar de kern van zijn/haar bestaan terugkeert: wie is mijn schepper, wie ben ik. In 'Tricksters' lijken de figuren zich af te vragen wie ze zijn, waar ze vandaan komen, en probeert men de stukken samen te rapen van een anoniem, noodlottig gebleken bestaan. Net zoals in haar vorig werk geven de figuren/mensen/onderwerpen die in de werken ronddolen weinig blijk van associatie of binding met de wereld die hen wordt opgedrongen...... Ze zijn onthecht. Daarbij zijn sex of erotiek geen thema's op zich, maar slechts de vage herinnering aan wat ooit communicatie was tussen 2 geliefden. Nu, vandaag, rest nog slechts de droom, in de nachtmerrie, of is het eerder de resurrectie: en hopen de onderwerpen/figuren op een ooit ongeoorloofd gewaand nieuw begin?

De werken worden vaak opgebouwd als gebroken lagen, als symmetrische stukken van een perfect stukgeslagen spiegel. Sober wit, grijs en een eenvoudige zwarte contourlijn roepen verstilde beelden op waar een bewustwordingsproces op gang wordt getrokken. Alsof na een periode van grote inertie : figuren, personages of onderwerpen ontwaken.... (White Keys, Magic Stick, Pink Balloon). Of kleurrijker (Brothel on wheels, Rotkäppchen, PuppetMaster). Er zijn geen ogen, geen monden, geen oren. Enkel de notie van ledematen die grijpen - of is het vasthouden - geeft de indruk dat hier meer leven onder zit dan op het eerste zicht wordt getoond. En net dat is de kracht van "Tricksters": er schuilt woede, angst en verdriet in en onder deze mologs, verpletterd als ze staan, liggen of opgaan in de symmetrische vormen die hen omringen. Of is het liefde? Vasthouden? Ontsnappen? Het zich willen ontdoen van emotie en gevoel doorheen de vorm is een thema op zich bij De Plu, maar haar boodschap met 'Tricksters' wordt hierdoor des te duidelijker : de Apocalyps wordt ons deel, de wereld is op drift. In de werken van De Plu heersen de wetten van de (urban) jungle. Je hebt 'Truken' nodig wil je hier levend uitkomen, ontsnappen of rust vinden.