Matthieu Lobelle

Matthieu Lobelle onderzoekt in zijn werk grenzen :  de grens tussen leven en dood, de relatie tussen natuur en cultuur, tussen de geschiedenis en het heden…het zijn al meer dan twintig jaar centrale thema in zijn artistiek werk als beeldbouwer, zoals hij zichzelf graag noemt.

Er zijn een aantal beelden die  in wisselende gedaanten terugkeren: het huis: compact en gesloten  als metafoor voor de menselijke natuur , de figuur, uitgebeeld als een sculptuur herleid tot het essentieel herkenbare: de mens die zich tevergeefs probeert los te wrikken uit zijn geschiedenis want les traces humaines zijn roodgekleurd. Ook het crematorium maakt hierop allusie, niet enkel in de letterlijke zin, maar  het verwijst ook naar het abstracte en onvatbare van het element tijd dat zich manifesteert in de persoonlijke en collectieve herinnering. Eenvoudige weergaven van alledaagse objecten dragen bij Matthieu soms een donkerzwarte kern in zich en confronteren met onmacht en OBSTRUCT.

En de kunstenaar  bekijkt vanuit het ‘observatorium’ en rapporteert.
 De schetsboekjes van Matthieu , hij is momenteel bezig in NR 155, dit zijn dus  bijna 15500 tekeningen, zijn de neerslag van al die observaties en bedenkingen en liggen altijd aan de basis van zijn beeldend werk. Soms wordt een schets een uitgewerkte tekening, een sculptuur, een foto, een print, een installatie, een schilderij…de laatste maanden zijn het vooral sculpturen in was.
 Was is geen nieuw materiaal voor Matthieu, in zijn studententijd aan Sint-Lucas Gent, experimenteerde hij al volop met ‘wassen volumes’.

Het actuele  werk in was zijn vooral bouwsels met pylonen, silo’s, watertorens, omheiningen, koterijen…zoals de opmerkzame wandelaar ze nog sporadisch kan ontdekken in het Vlaamse landschap…: beelden die balanceren tussen  verleden en utopie, het zijn collectieve ‘souvenirs’, maar ook persoonlijke herinneringen aan  zijn kindertijd op het platteland. Zo maakt hij een neerslag van de actuele situatie en van zijn verlangen.  (Trui Martens )