Nele Van Canneyt reist de wereld rond en neemt tijd om, in alle stilte en luwte, desolate ruimten en (in)directe menselijke aanwezigheid te observeren. De fotografe zondert zich hiervoor af, maar blijft steeds in de nabijheid van anderen. 

Recentelijk fotografeert ze ook dichterbij huis, en exploreert ze het binnenland, in confrontatie met haar roots en identiteit.

De beelden ontstaan uit een zoektocht naar een verleidelijk duister en een vreemdsoortige stilte. Ze proberen vorm te geven aan raadsels die onoplosbaar zijn en gevoelens die onverklaarbaar blijven. De personages in de foto’s ogen ongrijpbaar. Het zijn allen sterfelijke wezens met eigen gedachten, gevoelens en verlangens. Ze ogen verdwaald. Het zijn lichamen met onzichtbare ogen. Sommigen kijken naar een plaats die we wel willen, maar niet kunnen zien. Ze bewegen zich onopvallend, alsof ze ieder moment in zichzelf of in hun omgeving kunnen verdwijnen.

Dit voert ons naadloos naar de ander die we nooit kunnen kennen of begrijpen, de ander als vreemdeling, de ander als ontoegankelijk wezen. Dit besef wordt onder andere aangeraakt door Frans filosoof Emmanuel Levinas in zijn publicatie ‘Totalité et infini’ (1961). De foto’s geven hier rekenschap van, sterker nog, ze aanvaarden die ontoegankelijkheid, ze omarmen haar.

Deze ondoorgrondelijkheid vormt de basso continuo in de beeldtaal van Nele Van Canneyt. Kijken naar deze foto’s is een uitnodiging om stil te staan bij momenten waar we anders achteloos aan voorbij zouden lopen. De beelden tonen schijnbaar vredige en onverstoorbare universa waarin we met onze gedachten kunnen afdwalen, al zou er elk moment een donderslag dit rustige tafereel kunnen verstoren. Want als er een iets is wat de foto’s van Nele Van Canneyt verbindt, dan is het wel een onmetelijke openheid.