Elias Cafmeyer vertrekt vanuit zijn fascinatie naar stadsontwikkeling. 
Hij creëert locatiegerichte installaties, maquettes en sculpturen in en over de publieke ruimte. Het stedelijke landschap is hierbij een metafoor naar het sociale weefsel binnenin een urbane context. 
Cafmeyer haalt residu’s uit de urbane ruimte en elementen die mobiliteit orkestreren uit hun originele context en combineert deze op een surrealistische wijze. Op deze manier zet hij de toeschouwer op een verkeerd been en bevraagt hij de bestaande infrastructuur en het gebruik ervan, wat vaak resulteert in tragikomische taferelen.