Waar taal haar reikwijdte verliest, rest ons het beeld, de metafoor, het gedicht.
De sculpturale kracht moet genoeg zijn als appel aan de kijker, de ziener. 
Wanneer de laatste hand aan het beeld is gelegd, stopt mijn werk als beeldend kunstenaar. 
Een titel zoeken lijkt zelfs overbodig. Hier begint de perceptie, de keuzevrijheid van de toeschouwer.
De buitenwereld vormt  geen essentieel deel van mijn sculpturen. 
De toeschouwer, de buitenwereld oordeelt, kijkt naar deze intrinsieke uiting maar wordt er pas deel van via zijn of haar interpretatie”.

In het keramische werk van Eddie Symkens wordt de mens als gekneed wezen in diversesituaties geplaatst, die niet altijd comfortabel zijn,
en dat in een wereld die niet altijd tot grotevreugde stemt. Dit werk is onlosmakelijk gekoppeld aan de condition humaine, het menselijk               
lot, dat maar beleefd kan worden dankzij zelfkennis, bewustwording, inzicht. 
Een bewustwording en inzichten die van binnenuit gestuurd worden en die net zoals bij de blindgeworden Oedipus ogen overbodig maken, 
omdat de wereld die moet gezien worden, eeninnerlijke wereld is.
Eddie Symkens tracht sculpturen te ontwerpen die zoekende zijn en hierdoor zelfs bevreemd overkomen en misschien het traditionele/behoudsgezinde denkpatroon van het menselijke overstijgen in de hoop dat deze confrontatie aanleiding geeft tot nieuwe denksporen.
Enerzijds stralen de figuren een enormekracht uit met hun vooruitgestoken kop en hun gewichtig lijf, anderzijds overvalt ze een soort
onmacht, die ze zo menselijk maakt. Eddie Symkens toont met zijn werk de drang om boven de aarde/de klei/de materie uit testijgen. 
De zelfbewuste sculpturen in hun schijnbaar onhandig lijf, met zoveel waardigheidgedragen, doen hem daar ruimschoots in slagen. 
Voor de kunstenaar is diversiteit "existentieel" nodig om vernieuwend te zijn of veranderingsprocessen te doen starten. 
Fernand Haerden, kunstcriticus.