Uit het Belgische pop- & rockarchief: Folkzanger annex rocker uit de jaren zeventig die zoals zijn bio zegt "in de Belgische muziekwereld, o.a. door zijn mix van poëzie, leefstijl, imago en uitspraken een bescheiden "cult"-status heeft gekregen." Afkomstig uit Brugge, begon Bert de Coninck zoals velen te spelen in poprock-bandjes "in navolging van The Pebbles". Overtuigd door de manier waarop onder andere Raymond van het Groenewoud en Johan Verminnen in het Nederlands bewezen dat je ook in die taal eigentijds bezig kon zijn, geraakt hij aan de bak in het kleinkunstcircuit. In 1975 werd hij immers met drie liedjes laureaat van de talentenjacht van het Humorfestival te Heist. De pers gaf een gunstige kritiek: "stak geheel boven de rest van het deelnemersveld uit" (Het Laatste Nieuws-Bert Verhoye). Hierop kon hij met Nico Mertens van het Parsifal label en in team met Jean Rousseau (ex-Hold Up, in het kleinkunstwereldje actief bij Bizjoe, en later nog bekender geworden met Zappa-ska in Der Polizei en met BV-rock in de LSP-band) werken aan een eerste LP, die de profetische titel "Enfant Terrible" zou krijgen. Vooral de bijna gefluisterd gezongen single "Evelyne" ("suiker, zegt ze, en ze lacht haar tanden bloot", niet zo maar een liefdesliedje overigens want het gaat in de tekst over keihard overspel) wist de aandacht te trekken. In Nederland geraakte de song via Felix Meurders zelfs even in de "Top-Pop"-hitparade, voor een Belgisch product toen een uitzonderlijke prestatie. Ook het met erg zwartgallige tekst getooide zelfmoordlied "Het is me allemaal teveel" verdiende wellicht meer. In 1978 kwam temidden een nieuwe samenwerking tot stand, deze keer met de latere TC-Matic leden Jean Marie Aerts en Serge Feys en met het jonge zangeresje Fran. Dit leverde een LP genaamd "Crapule de Luxe" op die veel meer dan "Enfant Terrible" een rock-plaat kan genoemd worden. Ook deze plaat kon in zijn geheel niet op een grote doorbraak rekenen, maar had wel opnieuw een hit(je) in huis met het charmante kalverliefde-huppelreggae van "Johnny" (dat op single werd uitgebracht als "Fran" alleen). In de jaren tachtig maakte De Coninck nadien nog een grotendeels onopgemerkt gebleven Engelstalige LP met snoeiharde rock onder de naam "Crapule de Luxe" (Room for travellers), en verdween daarna eind jaren tachtig richting het zonnige Portugal, waar hij een nieuw leven uit het zicht van de schijnwerpers begon. In Februari 2000 werd er eindelijk een een cd samengesteld nummers uit de (onvindbare) Parsifal-LP's "Enfant Terrible" en "Crapule de Luxe", met daarbij als bonus enkele franstalige - onuitgegeven - franstalige songs. Het was daarbij ook de bedoeling dat hij die zomer voor enkele concerten -met een trio begeleiding- naar België kwam, en er werd zelfs gesproken over plannen om een nieuwe cd op gaan te nemen. Zo zei hij in een interview "na "Crapule de Luxe" werd het in Vlaanderen rond mijn persoon en artiestzijn vrij stil, toch bleef ik creatief bezig, want als men creatief geboren is moet men blijven creëeren anders gaat men dood. Voor mij is er geen andere uitlaatklep dan gitaarspelen, het is een therapie waarop ik mijn verdriet kwijt kan en de figuurlijke pijnen verdrijf. ... De Portugese leefwijze en cultuur heeft ook zijn invloed op mijn muziek. ... Mijn nieuwe CD moet een aangename taart worden die niet bestaat uit verschillende stukken maar uit één geheel. Mijn leven wordt nu ook door een regelmaat van rust, evenwicht, concentratie en intuïtie gekenmerkt. Bert I de rocker is gestorven, Bert II die uit zijn as is opgestaan en een fenix is, heeft niets meer te maken met de rock and roll. Twee passies overheersen nu mijn leven namelijk:"muziek" en "moeder aarde". Eind 2000 werd op het Parsifal-label ook de langverwachte cd uitgegeven: "Pomme d'Amour" heette het werkstuk, en het bevatte 15 lichtlopende liedjes. De rock'n'roll uit de jaren zeventig leek hiermee inderdaad achtergelaten, en in de plaats kwam een rustige songsmid. Of zoals Knack het zei : "De rock'n roll heeft hij intussen achter zich gelaten. Op Pomme d'Amour geven bossanova, blues en fado de toon. De zuiderse zon heeft De Coninck duidelijk verlicht. Hij is van een exorcist naar een scherpe observator geëvolueerd". Samen met muzikanten als Eric Neels, Mirco Banovic. "Pluis" en "De kinderen van de regen" kregen goeie airplay op Radio 1. In de zomer stond hij geprogrammeerd op het "Boterhammen in de stad" festival, tussen andere acts als Laïs, De Mens, Kris de Bruyne, Monza .... : Bert de Coninck had zijn plaats binnen het "vlaamse lied" terug ingenomen. (Auteur: Dirk Houbrechts)