Paul Michiels scoorde hits als zanger/componist van Soulsister en solo. Hij werkte daarnaast o.m. met het Brussels Jazz Orchestra, Philip Catherine en Toots Thielemans, die hem omschrijft als een “all-round musicus en vocalist”.

Uit het Belgische pop- & rockarchief:
Belgisch soulzanger die bijzonder veel bekendheid verwierf als lid van de groep Soulsister (The Soul Sisters, Leyers, Michiels & Soulsister), maar die ook daarvoor en daarna alleen zijn mannetje kan staan.

Paul Michiels (de P.P. in zijn initialen staan voor Polle Pap, een bijnaam die hij in Heist-Op-Den-Berg kreeg via zijn job als melkboer) begon met de groepen Purple Bus en Octopus, probeerde vervolgens een solo-carrière, brak internationaal door met de songschrijverscapaciteiten van Jan Leyers aan zijn zij, en wist daarna opnieuw solo op dit elan verder te gaan.

De song "Females" was in 1981 een opgemerkte single (het kwam zelfs in de toenmalige top 30 terecht), maar dat was zeker ook te danken aan de begeleidende videoclip met enkele mooie en schaars geklede specimen van de soort waarover het lied gaat. Andere solo-singles uit die tijd waren minder succesvol.

Na de split van de groep Soulsister in 1995 kondigde Paul Michiels onmiddellijk aan opnieuw solo te zullen gaan.
In februari 1998 bracht hij de Motown-achtige "One Day at a Time"-single uit. Hiermee oogste hij zoveel aandacht dat de release van de volledige CD met twee maanden vervroegd werd. Na een maand waren er van de plaat "The Inner Child" al meer dan 10.000 exemplaren verkocht. De plaat is gevuld met dezelfde soort melodieuze soulpop waarin hij zich ook by Soulsister specialiseerde (dit in tegenstelling tot Jan Leyers, die evolueerde naar zwaardere rock met zijn groep My Velma). De meeste songs op de plaat werden geschreven door Paul Michiels, in samenwerking met Marc Vanhie (zie The Bet) en Wigbert, terwijl B.J.Scott veel van de teksten bijschaafde. De productie was in handen van Wouter van Belle.

Zoals Jacky Huys schreef in Knack : "Na de split/kater van Soulsister heeft Paul Michiels twee jaar gebroed op zijn solodebuut, "The inner child". Niet dat hij daarbij tot een stijlbreuk is gekomen: dit is standaard Michiels, zijnde een warmbloedige plaat van een van de beste stemmen van België. De toetsen (vaak een Hammond) kleuren het geheel mooi in, en duwen het de ene keer in de richting van Steve Winwood ("Hitching on a highway"), de andere keer knipogen ze naar Motown ("One day at a time"), refererend naar Dire Straits (de gitaar op "The inner child") of gospeliaans in de grote traditie van The Band ("I can hear my train")."

Hij was/is eveneens actief in een aantal gelegenheidsgroepen, zoals Spelers en Drinkers (het 'tribute-project" voor Johan Verminnen) en de covergroep The Big M's, (eerst met Hervé Martens en Robert Mosuse, tegenwoordig Paul Michiels, Hervé Martens, Marc vander Rasieren en Chris van Nauw), die met veel succes al enkele jaren door Vlaanderen trekt.

In 2000 kwam Paul Michiels opnieuw in de belangstelling via twee tracks die hij met oude kompaan Jan Leyers opnam voor de soundtrack van de Jan Verheyen film "Team Spirit". Vooral de "Forever Young" cover (origineel van Alphaville) gooide hoge ogen. Voor de Louis Neefs-tribute "20 jaar later", nam Paul Michiels dan weer de song "Aan het strand van Oostende" (Evangelina) op, ook te zien op het uitverkochte concert in het Antwerpse Sportpaleis. Even later nam hij ook al samen met Jan Leyers de song "Let Me Be Turned To Stone" (origineel in 1968 van The Peddlers) op, die gebruikt werd in de generiek van de VTM-serie "Veel Geluk Professor", waarvan het niet onaanzienlijke aantal van 15.000 singles in Vlaanderen werden verkocht.

Ondertussen groeiden er dan ook plannen om een nieuw album op te nemen, dat helemaal uit covers ging bestaan : "Uitgangspunt worden de vele verborgen schatten die nog op de bodem van de pop-oceaan liggen. Het zal vooral muziek worden uit de tijd dat ik zelf nog jong was, de periode tussen '60 en '80 zeg maar." verklaarde hij al aan Teek. Naast de voornoemde twee nummers met Jan Leyers, en een hernieuwde opname van "Females", was er op de CD "Forever Young" plaats voor werk van Eddie Cochran, Jacques Dutronc ("Et moi et moi et moi" ), Donovan ("Sunshine Superman"), The Wallace Collection ("Daydream" ), Dionne Warwick ("Walk on By" ) en nog veel meer. De plaat baarde ook enig opzien doordat ze (met hulp van Radio Donna) werd voorgesteld voor een exclusief uit vrouwen bestaand publiek. De 52-jarige Paul Michiels ziet er immers nog meer dan patent uit, en is een van de weinige mannelijke Vlaamse sex-symbolen.

(Auteur: Dirk Houbrechts)