componist, muziekleraar

Armand Coeck kan reeds op erg jeugdige leeftijd niet weerstaan aan de aantrekkingskracht van de piano die in het ouderlijke huis in de woonkamer staat. Hij exploreert het instrument door urenlange improvisaties. Als dertienjarige krijgt hij een eerste gitaar, en het is op dat instrument dat hij zijn muzikale zoektocht verderzet. Door zelfstudie maakt hij zich de basis van solfège eigen, wat het hem mogelijk maakt bladmuziek te lezen. Hij stapt een muziekhandel binnen en koopt de eerste partituur die hem onder ogen valt: Villa-Lobos. Op korte tijd heeft hij het werk onder de knie. Villa-Lobos, en ook andere Zuidamerikaanse (volks)muziek zullen hem blijven boeien. In de late jaren '50 was Villa-Lobos regelmatig in Parijs en zijn concerten werden uitgezonden door France Musique. Armand Coeck zit dan aan de radio gekluisterd. Ook figuren als Django Reinhardt en Andrès Segovia maken een sterke indruk op Coeck.
De eerste composities dateren van 1957, terwijl hij zijn zelfstudie in harmonie, contrapunt en compositieleer voortzet. In 1961 ontvangt hij naast Rodrigo en Sainz de la Maza een eervolle vermelding in de compositiewedstrijd "Coupe International de la Guitare" te Parijs met Fantaisie. In datzelfde jaar wordt hij door Jan Decadt aangesteld als gitaarleraar aan de academie van Harelbeke. Het niveau van zijn klas bezorgt hem in korte tijd een stevige reputatie. In 1962 wordt hij laureaat van bovengenoemde wedstrijd met Brumes en hij ontvangt een eervolle vermelding voor het duo Souvenir d'été. Deze eerste periode sluit af met een identiteitscrisis. Coeck voelt de behoefte zich nog meer te verdiepen in zelfstudie en geraakt vooral geboeid door het contrapunt van de middeleeuwen en de mystieke sfeer van Guillaume de Machaut.
Vanaf 1965 ontstaan nieuwe werken. Niet alleen de invloed van de middeleeuwen, maar ook zijn interesse voor astrologie blijkt uit titels als Stella Matutina, Maris Stella en Rosa Mystica. Geleidelijk vermindert de middeleeuwse invloed om plaats te maken voor kenmerken uit de volksmuziek. Modaliteit blijft overheersen. Armand Coeck heeft inmiddels een intens concertleven, dat hem brengt op de podia van Vlaanderen, Brussel, Parijs en Madrid. Hij speelt voor radio en tv. Dit alles geeft hij echter op om zich volledig te wijden aan compositie en onderwijs. Rond 1970 raakt hij gepassioneerd door de Paraguayaanse harp, een instrument dat hij opnieuw exploreert door middel van improvisatie. Wederom in korte tijd bereikt hij een hoog technisch niveau. Hij werkt samen met harpist Digno Garcia. Gedurende jaren blijft de gitaar quasi onaangeroerd.

In zijn gitaarklas komt echter een leerling van uitzonderlijk talent: Gino Herman. In een minimuum van tijd brengt Armand Coeck hem tot uitzonderlijk hoog peil. Geïnspireerd door de interesse die zijn leerling betoont voor zijn composities en door diens buitengewone techniek schrijft Coeck Constellations. Hij slaat hiermee een nieuwe weg in, die gekenmerkt wordt door heel wat meer chromatiek dan in zijn vorige periodes.
In 1997 wordt in de Kortrijkse schouwburg Armand Coecks Concerto for guitar and small orchestra gecreëerd door Prima la Musica en gitarist Carlos Bonell. Het concerto is een opdracht van het Festival van Vlaanderen. Bonell raakt betoverd door het werk van Coeck en zorgt voor een snelle internationale bekendheid door Constellations over heel de werled op zijn concertprogramma te plaatsen.

Wat volgt is een sneeuwbaleffect. Constellations is tot het wereldrepertoire van de gitaar gaan behoren. Reeds in '91 verscheen het werk op de cd 'Gino Herman plays Armand Coeck'. Intussen maakten onder meer Simon Dinnigan, Jad Azkoul en Hughes Kolp opnames van het werk.