Er is de onafzienbare uitgebreidheid - het kader, soms leegte genoemd - waarbinnen een versplinterd beeld verspreid raakte. Het ligt in de bedoeling van Johan De Wilde dit beeld op een welbepaalde manier samen te stellen. Hij gebruikt daartoe hoofdzakelijk tekeningen waarin hij enkele van de grote en kleine bewegingen die zijn pad kruisen, zo klein mogelijk tracht weer te geven.
Doorheen de tekeningen lopen lijnen die herinneren aan de snelheid van filmbeelden. In zijn werk beweegt echter niets: het beeld ontstaat op terreinen waar geen geluid nog doordringt, waar vormen en kleuren herinneringen zijn aan vormen en kleuren, waar geel enkel kan zijn wat geel had kunnen zijn en misschien ook was. De Wilde is op zoek naar de aard en de oorsprong van de beelden die daaruit samengesteld blijken.
En dan is er uiteraard nog de kleur wit en de pseudo-zichtbaarheid en de zinloosheid van zeer vele dingen.